مدیران فعلی تراکتور قدرت هواداران را هدر می دهند؟!

زمانی که ناصر شفق در فصل ۸۷-۸۸ با آوردن کمالوند و لغو قرارداد داخلی نادر دستنشان عده ای از هواداران را رودروی خود قرار داد شاید بسیاری از هواداران کار تراکتورسازی در آن فصل را تمام شده می دانستند.

اما تراکتورسازی دوران ناصر شفق کم کم به یک تیم ایده آل و دست نیافتنی تبدیل می شود.

عده ای تمام موفقیت های آن دوران تراکتورسازی را به پای سرمربی وقت تراکتورسازی می نویسند و از وی بتی درست کرده بودند که قرار بود سالیان سال در این تیم حکومت داری کند.

اما کسانی که از نزدیک وقایع آن سال تراکتورسازی را پیگیری می کردند از رسیدگی دقیق و جزء به جزء ناصر شفق در تمام امور باشگاه آگاه بودند.

در حقیقت قسمت بزرگی از موفقیت تراکتور در آن سالها مرهون تیزبینی ها و مدیریت حرفه ای شفق بود تا استعداد مربی قبلا خبرنگار تیم.

اما شفق چرا در تراکتورسازی موفق شد؟

ناصر شفق فیلم ساز ادبیات دوستی بود که در اولین روز ورود به باشگاه باشگاه با باندهایی مواجه شده بود که در کار انتقال, حمایت و بازیکنان بودند و برای خود یلی حساب می شدند.

اما ناصر شفق یک کار بزرگ کرد ریسکی کرد که نتیجه داد. برای او همه طرفداران برابر بودند و کسی طرفدارتر از دیگری نبود.

او طرفداران را با سکوها دوباره آشتی داد و با بازیکنانی گم نام و مربیی گمنامتر تراکتور را به دوباره به سطح اول فوتبال کشور بازگرداند.

اما تراکتور در آن سال بیشتر از آنکه مدیون شفق یا کمالوند و یا بازیکنان باشد مدیون هواداران بود. هوادارانی که با جان و دل و یکصدا و متحد پشت سر تراکتورسازی ایستاده بودند.

نگاهی بر عملکرد سایت های هواداری و گروه های هواداری آن موقع و زمان حال هر فردی را متوجه دگرگونی اساسی در تفکر حال حاضر هواداران تراکتور می نماید.

از سوی دیگر هم تمایل باشگاه و هم تمایل هواداران به ارتباط نزدیک تر با همدیگر نسبت به سالهای قبل کمتر شده است.

جان کلام آنکه تراکتور امسال به همان اندازه که باید برای جذب بهترین بازیکنان تلاش کند به همان اندازه هم باید سکوها را در راستای اهداف باشگاه متحدتر کند.

البته در این میان منظورمان هواداربارها و یا لیدربازی های معمولی نیست شاید خود هواداران در این مورد هزاران ایده عالی داشته باشند.

شما ایده ای در این خصوص دارید؟