هر که حرفِ حق زند…

یار مخلص دلربا هستش، ولی دلدار نیست
در همه عالم مثالِ او یکی عیّار نیست
من کمندِ عشق نامیدم دو زلفش را، ولی
در حقیقت، بهرِ اینجانب بجز افسار نیست
من طبیبِ دردِ خود انگاشتم او را، ولیک
فکرِ او چیزی بجز چاپیدنِ بیمار نیست
من گمان کردم که باغی پُر ز سرو و سنبل است
لیک، او چیزی بجز دشتی سراسر خار نیست
هرکسی بی‌اختلاس و رشوه‌خواری کار کرد
حاصلِ سی ساله‌اش دستی کت و شلوار نیست
هر که روزی کرد بر سوگندِ دلال، اعتماد
بعد از آن، صد سال او را جز ندامت کار نیست
هر که باور کرد وعده از وزیر و از وکیل
یا ز پشتِ کوه می‌آید، و یا هشیار نیست
با وجودِ کاهشِ تولید و منعِ واردات
هیچ کالایی فراوان‌تر از این سیگار نیست
این چه بهتانی ست این قدرت‌طلب‌ها می‌زنند
هر که حرفِ حق زند، جز بوقِ استکبار نیست؟!
معر خالص را به جایِ شعرِ ناب آورده است
پس نگو: این «آرشِ» ما، آدمی بیکار نیست!

شعر طنز حمید آرش آزاد