رنگ های شهرمان چه رازهایی در دل دارند

رنگ‌ها فقط برای زیبایی نیستند. آنها روی اعصاب ما راه می‌روند، روحیه‌مان را عوض می‌کنند، حتی گاهی تصمیم‌هایمان را. یک محله با دیوارهای زرد و نارنجی، آدم‌ها را سرحال‌تر می‌کند. برعکس، آن سازه‌های بتنی خاکستری و سیاه، بی‌آنکه بدانیم، خستگی را به جانمان می‌ریزند. روانشناسان می‌گویند رنگ‌های گرم، مثل قرمز و نارنجی، انرژی می‌دهند، اما اگر زیاد از حد باشند، اضطراب می‌آورند. آبی و سبز، آرامش‌بخش‌اند، ولی اگر یکنواخت شوند، به افسردگی نزدیک می‌شوند.

بعضی شهرها این را فهمیده‌اند. مثلاً در بخش‌هایی از مکزیک یا ایتالیا، خانه‌ها را عمداً رنگارنگ می‌سازند. نه از سر بی‌سلیقگی، که برای شاد کردن آدم‌ها. حتی در ایران هم، کوچه‌های قدیمی یزد یا روستاهای شمال، با همان رنگ‌های سنتی‌شان، ناخودآگاه دلت را می‌ربایند. اما شهرهای بزرگ ما، روز به روز خاکستری‌تر می‌شوند. انگار فراموش کرده‌ایم که رنگ، فقط برای دیدن نیست؛ برای احساس کردن است.

شاید اگر کمی بیشتر به رنگ‌های اطرافمان دقت کنیم، بفهمیم که چرا بعضی روزها بی‌حال‌تریم. شاید یک دیوار آبی، یک گلدان قرمز، یا حتی یک نقاشی دیواری بتواند حال یک محله را عوض کند. شهر فقط خیابان و ساختمان نیست؛ شهردار واقعی‌اش، رنگ‌ها هستند.