نجابت پزشکیان و اخلاق حرفه‌ ای روزنامه‌نگاری در ایران متکثر

به گزارش آی نیوز ، رسانه‌ها به‌عنوان آینه‌ی افکار عمومی، نقش تعیین‌کننده‌ای در شکل‌دهی به گفتمان عمومی دارند و کوچک‌ترین خطا در بیان یا تحلیل می‌تواند به دامن‌زدن اختلافات و تشدید تنش‌های اجتماعی منجر شود. نجابت پزشکیان و اخلاق حرفه‌

یکی از اصول بنیادین روزنامه‌نگاری حرفه‌ای، توجه به حساسیت‌های گروه‌های مختلف جامعه است. در فضای متکثر ایران، یک خبرنگار یا تحلیلگر باید از کلیشه‌سازی، تحریک احساسات قومی یا مذهبی و بیان جنجالی‌هایی که به جای روشنگری، به کینه‌توزی دامن می‌زند، پرهیز کند. نقد و انتقاد زمانی سازنده است که منصفانه، مستند و مبتنی بر احترام متقابل باشد. به‌ویژه در مسائل حساس، مانند باورهای دینی یا هویت‌های فرهنگی، باید مرز بین نقد سالم و توهین یا تحقیر به دقت رعایت شود.

متأسفانه گاهی شاهد انتشار محتوایی هستیم که نه تنها این اصول را نادیده می‌گیرد، بلکه با توهین و بی‌احترامی، فضای رسانه‌ای را مسموم می‌کند. نمونه‌ی اخیر آن، کاریکاتور توهین‌آمیزی درباره رئیس‌جمهور پزشکیان بود که با پیام های نانوشته و تعویل پذیر بصری، نه تنها از حد نقد فراتر رفته، بلکه به شخصیت و نجابت ایشان توهین کرده است.

احترام به نجابت و شرافت همه، به‌ویژه کسی مانند پزشکیان که در جایگاه‌های ملی خدمت می‌کنند، باید همواره مورد توجه باشد. حتی اگر با سیاست‌ها یا عملکرد یک مسئول مخالف باشیم، این مخالفت نباید به توهین و تحقیر تبدیل شود. روزنامه‌نگاران و طنزپردازان باید مرز بین طنز اجتماعی سازنده و هجو شخصی توهین‌آمیز را تشخیص دهند. جامعه‌ای که در آن شخصیت‌های ملی مورد بی‌احترامی قرار گیرند، به سمت بی‌اعتمادی و گسست اجتماعی پیش می‌رود.

در جامعه‌ای با تنوع دیدگاه‌ها، فهم متقابل کلید کاهش تنش‌هاست. رسانه‌ها باید پل ارتباطی بین گروه‌های مختلف باشند، نه ابزاری برای تشدید اختلافات. این به معنای سانسور یا پرهیز از نقد نیست، بلکه به معنای نقد منصفانه، مبتنی بر واقعیت و عاری از پیش‌داوری‌های تبعیض‌آمیز است.

همچنین، رعایت حقوق آحاد مختلف جامعه اعم از اقلیت‌های قومی، مذهبی و گروههای سیاسی، از وظایف اصلی رسانه‌هاست. هر شهروند، صرف‌نظر از عقیده یا موقعیت اجتماعی، حق دارد بدون ترس از تحقیر یا توهین، نظر خود را بیان کند. رسانه‌های حرفه‌ای باید از تبدیل شدن به ابزار حذف یا تخریب دیگران خودداری کنند و به جای آن، گفت‌وگوی منطقی و احترام‌آمیز را ترویج دهند.

در نهایت، روزنامه‌نگاران ایران باید به این درک برسند که رسانه‌ی مسئول، رسانه‌ای است که در عین نقد و افشاگری و پیگیری حقایق، به آرامش اجتماعی نیز اهمیت می‌دهد. در جامعه‌ای با گوناگونی بالا، تنها با رعایت اخلاق حرفه‌ای می‌توان اعتماد عمومی را جلب کرد و نقش رسانه را به‌عنوان پل ارتباطی بین اقشار مختلف، تقویت نمود.
جای بسی افسوس و دریغ است که شناخت بسیاری از روزنامه نگاران مرکز نشین از ایرن صرفا به وسعت ابعاد محل فعالیتشان است و اصلا شناخت و درک  واقعی و درستی از ایران به جز تهران ندارند. یک قرن تمرکز گرایی شدید در همه حوزه ها باعث به هم خوردن توازن در همه ساحت های اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی و فرسایش شدید هر آنچه که عادلانه است ، شده است.

نهایتا باید گفت اگر رسانه‌ها به جای دامن‌زدن به اختلافات، بر گفت‌وگو، احترام متقابل و نقد سازنده تمرکز کنند، ایران می‌تواند الگویی نمونه از همزیستی مسالمت‌آمیز در منطقه باشد. این امر نه‌تنها به بهبود فضای سیاسی و اجتماعی و صد البته فرهنگی و اقتصادی کمک می‌کند، بلکه جایگاه رسانه‌های ایرانی را نیز به عنوان نهادهای پیشرو در حرفه‌ای‌گرایی و اخلاق مداری، ارتقا خواهد داد. نجابت پزشکیان و اخلاق حرفه‌