از اردبیلی تا آجرلو؛ ۴۶ سال با مدیران تراکتورسازی تبریز

باشگاه تراکتورسازی تبریز در سال ۱۳۴۹ تاسیس و در دوره حیات ۴۶ ساله خود ۱۸ مدیرعامل به خود دیده است و حتی در دو مقطع زمانی فاقد مدیر بوده و حتی برای مدتی امور این باشگاه زیرنظر روابط عمومی کارخانه اداره شده است.
با استعفای سعید عباسی از مدیریت باشگاه تراکتورسازی تبریز، هیات مدیره این باشگاه مصطفی آجرلو را به سمت مدیریت این باشگاه برگزید.

باشگاه تراکتورسازی تبریز که در سال ۱۳۴۹ تاسیس شده و در دوره حیات ۴۶ ساله ۱۸ مدیرعامل به خود دیده است.

باشگاه تراکتورسازی تبریز در دو مقطع زمانی بعد از پیروزی انقلاب اسلامی فاقد مدیر بوده و حتی برای مدتی امور این باشگاه زیرنظر روابط عمومی کارخانه اداره شده است.

حالا مصطفی آجرلو به عنوان هجدهمین مدیر عامل باشگاه تراکتورسازی انتخاب شده است. ماموریت مدیران عاملی قبلی باشگاه که قهرمانی تراکتورسازی در فوتبال ایران بود، با ناکامی همراه بوده است. البته تراکتورسازی در دوره نظمی به نخستین قهرمانی خود در جام حذفی دست یافته بود، اما این تیم هنوز در رقابت‌های لیگ به این مهم دست نیافته است.

خبرگزاری فارس در تبریز در گزارش اجمالی به معرفی مدیران عامل باشگاه تراکتورسازی تبریز پرداخته است:

رشید اردبیلی(۵۷-۱۳۵۰):

اردبیلی اولین مدیرعامل باشگاه تراکتورسازی تبریز است، وی تیم نوپای تراکتورسازی را از باشگاه‌های تبریز تا لیگ تخت جمشید رسانده و به یکی از تیم‌های مدعی ایران تبدیل کرد. تراکتورسازی در سال ۵۵ به عنوان پنجم ایران دست یافته و در همین سال به فینال جام حذفی کشور نیز راه یافت.

تراکتورسازی در سال ۵۳ با محمد بیاتی به لیگ اول ایران موسوم به تخت جمشید صعود کرد. از خریدهای مهم اردبیلی در تیم تراکتورسازی می‌توان به پرویز مظلومی که در آن روزها با تیم تاج(استقلال فعلی) به مشکل برخورده بود، اشاره کرد. مرحوم حسین فکری مربی نامی فوتبال ایران نیز در این سال‌ها هدایت تراکتورسازی را برعهده داشت.

علیرضا نجف لو(۶۰-۱۳۵۹):

با پیروزی انقلاب اسلامی، فوتبال ایران در تمامی مقاطع تعطیل شده و طبیعی بود که باشگاه‌ها نیز در حال رکود قرار گیرند. از سال ۵۷ تا ۵۹ باشگاه تراکتورسازی مدیرعامل نداشت. در سال ۵۹ نجف‌لو به عنوان رئیس باشگاه تراکتورسازی انتخاب شد. در این دوره عملکرد خاصی در باشگاه تراکتورسازی به چشم نمی‌‌خورد.

یوسف شفیعی(۶۸-۱۳۶۳):

بعد از نجف‌لو باز هم باشگاه تراکتورسازی بدون مدیریت و زیر نظر روابط عمومی کارخانه تراکتورسازی اداره می‌شد. اولویت آن روزهای کشور که جنگ تحمیلی بود، ورزش و فوتبال را کاملا در حاشیه قرار داده بود و مسابقات فوتبال در سطح کشور نیز به صورت تیم‌های منتخب استان و زیر نظر تربیت‌بدنی هر استان(اداره ورزش و جوانان فعلی) شکل می‌گرفت و عملا باشگاه‌ها فقط در مسابقات شهر خود حضور داشتند.

شفیعی به مدت ۵ سال مسئول تربیت‌بدنی تراکتورسازی بود که تیم تراکتورسازی نیز زیر نظر تربیت‌بدنی شرکت قرار داشت. تیم تراکتورسازی با کمترین هزینه ممکن و با استفاده از بازیکنانی که پیش از این به استخدام کارخانه تراکتورسازی در آمده بودند، در مسابقات باشگاه‌های تبریز زیر سایه حریف دیرینه‌اش ماشین‌سازی بوده و حتی در یک مقطع زمانی به لیگ دسته دو تبریز سقوط کرد و این باشگاه تا آستانه انحلال پیش رفت.

اما در نهایت با تلاش بازیکنان، این تیم به فعالیت خود ادامه داد. هدایت تیم تراکتورسازی در این سال‌ها برعهده هدایت مهابادپور بود.

کریم پاداش(۷۰-۱۳۶۸):

محمد وجدان‌زاده دونده ملی‌پوش دوهای ماراتن به مدت دو ماه سرپرستی باشگاه تراکتورسازی را برعهده گرفت، اما این ابلاغ بدون حکم بوده و وجدان‌زاده بعد از مدت کوتاهی جای خود را به کریم پاداش داد.

در سال ۶۷ آخرین دوره مسابقات لیگ قدس به صورت منتخب‌های استانی برگزار شده و از سال ۶۸ مسابقات فوتبال کشور به صورت باشگاهی انجام شد. در سال ۶۸ لیگ قدس با حضور ۲۴ تیم در دو گروه برگزار شد و تیم تراکتورسازی و ماشین‌سازی نمایندگان تبریز در این رقابت‌ها بودند. هدایت تیم تراکتورسازی در سال ۶۸ با جواد موسوی و حسن آذرنیا بود.

در سال ۶۹ مسابقات لیگ منطقه‌ای برای مشخص شدن تیم‌های لیگ دسته اول ایران برگزار شد و تراکتورسازی به همراه ماشین‌سازی، استقلال رشت، ملوان انزلی، سپیدرود رشت و باشگاه‌هایی از استان‌های کرمانشاه، کردستان و زنجان رقابت می‌کرد تا سه تیم اول به لیگ دسته اول ایران صعود کنند و تیم‌های بعدی در دسته دو و سه کشور قرار گیرند.

نتایج ضعیف دور رفت تراکتورسازی، این تیم را تا رده پنجم تنزل داد. پاداش که موقعیت تراکتورسازی را در خطر می‌دید، واسیلی گوجا رومانیایی که سابقه بازی در تیم ملی این کشور را داشت، را به عنوان سرمربی تیم تراکتورسازی منصوب کرد.

واسیلی تراکتورسازی را متحول کرده و این تیم به لیگ دسته اول ایران جام آزادگان راه یافت.

پاداش در موفقیت‌های تراکتورسازی سهم بسزایی داشت، اما زمان ثمر رسیدن سرمایه‌گذاری واسیلی در فوتبال تبریز، وی دیگر مدیریت باشگاه تراکتورسازی را برعهده نداشت. پاداش همچنین مدرسه فوتبال تراکتورسازی را راه‌اندازی کرد که رسول خطیبی نامی‌ترین بازیکن پرورش یافته این مدرسه فوتبال بود.

سعید مویدفر(۷۳-۱۳۷۰):

در این سال باشگاه تراکتورسازی به سازمان ورزش ارتقا یافته و سعید مویدفر با سابقه معاونت مالی شرکت تراکتورسازی، به عنوان مدیر عاملی این باشگاه انتخاب شد.

در دوره وی تیم تراکتورسازی در سال ۷۱ به عنوان سوم ایران دست یافت. مویدفر هر چند سابقه ورزشی نداشت، اما به دلیل سمت قبلی خود نفوذ زیادی در شرکت تراکتورسازی داشته و می‌توانست فراتر از وظایف مدیریت ورزشی خود عمل کند.

تمرینات تراکتورسازی زیر نظر واسیلی گوجا از سه روز در هفته به هر روز در دو نوبت صبح و عصر افزایش یافت. بازیکنان از کار معاف شده و اردوی پیش از بازی و استخر و سونا برای اولین بار وارد فرهنگ فوتبال ایران شد.

شاید هیچ یک از مدیران قبلی باشگاه تراکتورسازی قادر نبودند که بازیکنان که اکثرا کارمندان شرکت تراکتورسازی بودند، را از کار معاف کنند و مویدفر به دلیل قدرتی که در تراکتورسازی داشت، موفق به این اقدامات شده بود.

سال ۷۲ روابط مویدفر و واسیلی شکراب شد و این مربی رومانیایی از تیم تراکتورسازی جدا شد. مویدفر یک مربی دیگر از کشور رومانی به نام یوان دیمیترو را برای تیم تراکتورسازی آورد، اما تراکتورسازی با این مربی رومانیایی از لیگ دسته یک به دسته دو سقوط کرد.

البته تراکتورسازی در این سال به فینال جام حذفی راه یافت، اما با ناداوری آشکار از قهرمانی بازمانده و بهمن کرج قهرمان جام حذفی شد.

کاظم امانی(۸۰-۱۳۷۴):

امانی مدیر حراست کارخانه تراکتورسازی بود. وی به خوبی می‌دانست که بازگشت واسیلی می‌تواند به محبوبیت وی بین تماشاگران منجر شود. تراکتورسازی با زوج امانی و واسیلی در لیگ دسته دو موفق عمل کرده و به لیگ دسته اول صعود کرد. قهرمانی در جام میلز هندوستان نیز در سال اول مدیریت امانی برای تراکتورسازی به دست آمد.

در اواسط مسابقات سال ۱۳۷۵ قرارداد واسیلی به اتمام رسید و وی به کشور خود بازگشت و ضیایی در ادامه فصل به عنوان مربی – بازیکن عمل کرد.

سال ۷۶ و ۷۷ امانی در ابتدای فصل به مربیان خارجی اعتماد کرده و دیمیترو از رومانی و تیبیلیوف از روسیه را به هدایت تراکتورسازی گمارد. اما نتایج ضعیف تراکتورسازی اخراج این دو مربی را به دنبال داشته و در هر دو سال ستار نوبری تراکتورسازی را از خطر سقوط نجات داد. سال ۷۸ تراکتورسازی با هدایت محمدحسین ضیایی به عنوان ششمی ایران دست یافت. سال بعد تراکتورسازی با مربیگری ضیایی لیگ را بد آغاز کرد. شعار رها کن حیا کن ابتدا از سوی تماشاگران برای ضیایی سرداده شده و در ادامه برای اولین بار به سمت مدیرعامل باشگاه هم نشانه رفته و تماشاگران خواستار استعفای امانی شدند. امانی ضیایی را کنار گذاشته و به توصیه فائقی معاون تربیت‌بدنی وقت کشور، وطن‌خواه را به هدایت تراکتورسازی گماشت. سرعت سقوط تراکتورسازی با مربی سابق پرسپولیس شدت گرفته و در نهایت تراکتورسازی در رده آخر جدول قرار گرفت.

امانی در پایان فصل از مدیریت تراکتورسازی کنار رفت. فائقی نیز به خاطر اینکه تراکتورسازی سقوط نکند به تعداد تیم‌های لیگ افزوده و تراکتورسازی با تبصره از سقوط به رده پایین گریخت.

داریوش سرخوش(۸۱-۱۳۸۰):

سرخوش هم مانند مویدفر سابقه ورزشی نداشته و از شرکت تراکتورسازی به سازمان ورزش انتقال یافت. حضور سرخوش با شروع لیگ برتر فوتبال کشور همزمان شد. تا پیش از این تیم تراکتورسازی با لوگوی کارخانه در مسابقات شرکت می‌کرد، اما در لیگ حرفه‌ای ایران باشگاه‌ها باید لوگوی اختصاصی برای خود طراحی می‌کردند و لوگوی فعلی باشگاه که اندکی تغییر یافته است، یادگار سرخوش است. وی محمود یاوری را به عنوان سرمربی تراکتورسازی انتخاب کرد.

تراکتورسازی در ۱۳ بازی نیم فصل اول نتایج ضعیفی گرفته و با ۵ تساوی بدون گل و هشت شکست در قعر جدول قرار گرفت. زدن تنها یک گل در ۱۳ بازی رکوردی ناباورانه در فوتبال کشور برای تراکتورسازی ثبت کرد. یاوری استعفا داد و شیخ لاری هدایت تراکتورسازی را برعهده گرفت. حضور احد شیخ‌لاری هر چند در نتایج تراکتورسازی تغییر مثبت ایجاد کرده و دو پیروزی برای این تیم به دنبال داشت، اما در نهایت تراکتورسازی به لیگ یک سقوط کرد.

داریوش سرخوش از مدیریت باشگاه تراکتورسازی استعفا داده و چند ماه بعد در سانحه تصادف در جاده تبریز- میاندوآب به همراه سه کارشناس دیگر شرکت تراکتورسازی درگذشت.

خسرو عبدالله‌زاده(۸۲-۱۳۸۱):

خسرو عبدالله‌زاده قبلا مدیرکل تربیت بدنی آذربایجان غربی بوده و سابقه مدیریت ورزشی را داشت. عبدالله‌زاده برای بازگشت تراکتورسازی به لیگ برتر هدایت تیم تراکتورسازی را به واسیلی‌گوجا سپرد. عبدالله‌زاده در میانه رقابت‌ها عذر واسیلی‌گوجا را خواست. هر چند نتایج تراکتورسازی این بار با واسیلی در حد انتظار از این مربی نبوده و اکثر بازی‌های این تیم مساوی بود، اما تماشاگران به احیای تیم با وی اعتقاد داشتند. با برکناری واسیلی تماشاگران تراکتورسازی مقابل باشگاه قرار گرفتند. قاسم‌پور که قرار بود جانشین واسیلی شود ترجیح داد با تماشاگران رودر رو نشود و از هدایت تراکتورسازی انصراف داد و حمید علی‌دوستی مربی تیم تراکتورسازی شد. در بازی‌های خانگی تماشاگران تراکتورسازی برعلیه مربی جدید و مدیریت باشگاه شعار داده و خواستار بازگشت واسیلی شدند.

باشگاه تراکتورسازی نیز بازی‌های خود را از ورزشگاه تختی به ورزشگاه خانگی خود انتقال داد و حتی تهدید کرد که در صورت ادامه اعتراض تماشاگران، بازی‌های این تیم بدون تماشاگر برگزار می‌شود. تراکتورسازی در حالی که می‌خواست سریع به لیگ برتر بازگردد در اولین سال ناکام ماند و اصلا قابل پیش‌بینی نبود که این انتظار تا هفت سال به درازا کشد.

اکبر گهرخانی(۸۳-۱۳۸۲):

گهرخانی سابقه درخشانی در مدیریت تربیت‌بدنی استان آذربایجان‌شرقی داشت و در سال‌های مدیریت وی فوتبال، والیبال، تنیس روی‌میز، کشتی فرنگی و ژیمناستیک آذربایجان شرقی از مدعیان قهرمانی در ایران بودند.

وی با رزومه قوی مدیریت باشگاه تراکتورسازی را برعهده گرفت. گهرخانی هدایت تیم تراکتورسازی را به ارنست میدن دروپ مربی شاخص فوتبال آلمان سپرد. تراکتورسازی با میدن دروپ نتایج ضعیفی کسب کرده و حتی مدعی صعود هم نبود. مربی آلمانی قول صعود تراکتورسازی در سال بعدی داده بود و در حالی که یک سال از قرارداد وی باقی مانده بود، گهرخانی از مدیریت تراکتورسازی کنار گذاشته شد. هر چند علت برکناری گهرخانی نتایج ضعیف تیم تراکتورسازی عنوان شده بود، اما حمایت گهرخانی از یکی از کاندیداهای ریاست جمهوری که با خط مدیران ارشد کارخانه تفاوت داشت، علت این برکناری بوده است.

اکبر فیاض(۸۵-۱۳۸۴)

باشگاه تراکتورسازی یک چهره دیگر غیر ورزشی را رو کرده و یکی از مدیران شرکت تراکتورسازی را به مدیریت باشگاه گمارد. فیاض کمتر قدرت تصمیم‌گیری داشته و بیشتر تابع تصمیمات اتخاذ شده هیأت مدیره بود. به همین جهت وقتی هم از مدیریت این باشگاه کنار گذاشته شد، مربی منصوب وی فرشاد پیوس همچنان هدایت تراکتورسازی را برعهده داشت.

تراکتورسازی در این سال با وجود سرمایه‌گذاری زیاد در فوتبال از صعود به لیگ برتر بازماند.

کریم ملاحی(۸۶-۱۳۸۵)

ملاحی قبلا مدیر باشگاه پاس بوده و با این تیم در دهه ۷۰ قهرمان ایران و آسیا شده بود. اما وی در باشگاه تراکتورسازی موفق عمل نکرده و با وجود پشتوانه قوی مالی، تیم تراکتورسازی باز هم از صعود به لیگ برتر بازماند. تراکتورسازی در این سال تا یک قدمی صعود پیش رفت، اما در مرحله پلی‌آف اسیر تیم شیرین‌فراز کرمانشاه شده و از صعود بازماند.

ملاحی تقریبا دست فرشاد پیوس را در باشگاه آزاد گذاشته بود و هیچگونه اشرافی بر عملکرد وی نداشته و همین نشان می‌داد پیوس از رده‌های بالاتر از ملاحی حمایت می‌شد. در این سال فرشاد پیوس در تیم تراکتورسازی پالایش کرده و تمامی بازیکنان این تیم که اکثرا بومی بودند، کنار گذاشته و بازیکنان غیربومی را جایگزین کرده بود.

خسرو عبدالله زاده(۸۷-۱۳۸۶)

عبدالله‌زاده تنها چهره‌ای است که دو بار مدیر عامل باشگاه تراکتورسازی شده است. کاهش منابع مالی باشگاه تراکتورسازی و کمتر شدن حمایت شرکت از باشگاه سبب شد که تیم بیشتر روی بازیکنان بومی و جوان بسته شود. هدایت تیم به احد شیخ لاری سپرده شد. با این وجود تلاش تیم تراکتورسازی برای صعود به لیگ برتر برای ششمین سال پی در پی جواب نداده و تراکتورسازی از صعود بازماند.

در این سال تیم تراکتورسازی بازی‌های خود را در ورزشگاه خانگی خود برگزار می‌کرد. ناکامی‌های این تیم در لیگ دسته یک، کم کم به یک موضوع عادی در فوتبال کشور تبدیل شده بود.

ناصر شفق(۸۹-۱۳۸۷)

ناصر شفق سابقه مدیرعاملی در باشگاه ابومسلم مشهد را داشت. وی در یک ریسک بزرگ فراز کمالوند را سرمربی تراکتورسازی انتخاب کرد. فراز به دلیل حوادث بازی تراکتورسازی با شیرین فراز در تبریز محبوبیتی نداشت، اما با موفقیت‌های تراکتورسازی در لیگ یک ورق عوض شده و فراز به عنوان منجی تراکتورسازی معرفی شد. تراکتورسازی با زوج شفق ـ کمالوند بعد از هفت سال به لیگ برتر صعود کرد.

تراکتورسازی در لیگ برتر فصل ۸۹-۱۳۸۸ به عنوان پدیده معرفی شد. تماشاگران تراکتورسازی همه را غافگیر کرده بودند. حضور بیش از هفتاد هزار نفر در اکثر بازی‌های خانگی سبب شد که تکمیل نواقص ورزشگاه یادگار امام تبریز سرعت گیرد.

در بازی تراکتورسازی با فجر سپاسی شیراز در سال ۸۸ بیش از ۱۰۰ هزار نفر در ورزشگاه حضور داشتند و حتی عده‌ای در کوه‌های اطراف ورزشگاه مستقر شده بودند که یک رکورد در فوتبال ایران است.

تراکتورسازی در پایان فصل عنوان هفتم را کسب کرد. مشکلات مالی تراکتورسازی و محدود کردن بودجه باشگاه از سوی شرکت، سبب شده بود که شفق به دنبال راه‌های کسب درآمد برای این باشگاه باشد. یکی از اقدامات عجیب وی فروش بخشی از سهام این باشگاه به یک موسسه مالی اعتباری در ازای یک وام بود که بعدها برای باشگاه تراکتورسازی دردسرهایی به دنبال داشت.

محمدحسین جعفری(۹۲-۱۳۸۹)

جعفری که سابقه ریاست هیئت تیراندازی استان را داشت، به عنوان مدیر جدید باشگاه تراکتورسازی معرفی شد.

جعفری در سال اول مدیریت خود مربیگری کمالوند در تراکتورسازی را تمدید کرد. اما مشخص بود

که این دو در ادامه برای همکاری به مشکل برخواهند خورد و در نهایت در پایان فصل کمالوند از تیم تراکتورسازی کنار رفت. جعفری از محبوبیت کمالوند در بین تماشاگران باخبر بود و می‌دانست جانشین وی باید عملکردی فراتر از کمالوند را داشته باشد. به همین دلیل امیر قلعه‌نویی که سابقه درخشانی در لیگ برتر داشت و سپاهان و استقلال را قهرمان لیگ برتر کرده بود، به هدایت تیم تراکتورسازی انتخاب شده و در نهایت تیم تراکتورسازی به عنوان نایب قهرمانی ایران دست یافته و به باشگاه‌های آسیا راه یافت.

در اواخر فصل امیر قلعه‌نویی در یک کنفرانس خبری به صورت غیرمستقیم به جعفری تاخت کرده و مدعی شد تیم بزرگی مانند تراکتورسازی مدیران بزرگی را هم می‌طلبد. رفته رفته جعفری و قلعه‌نویی وارد درگیری لفظی علیه هم شده و این وضعیت تا جدا شدن قلعه‌نویی از تراکتورسازی ادامه داشت.

جعفری در سال سوم مدیریت خود تونی اولیویرا از کشور پرتغال را به عنوان سرمربی جدید تراکتورسازی انتخاب کرد. تونی مربی کارکشته‌ای بود که خیلی زود در بین هواداران تراکتورسازی محبوب شد. اما در اواخر فصل تراکتورسازی به شکل عجیبی روی خط ناکامی قرار گرفته و در ۱۰ بازی آخر خود فقط یک پیروزی به دست آورده و دو هفته پیش از پایان لیگ برتر تونی برکنار و آذرنیا جانشین وی شد. تراکتورسازی در پایان فصل برای دومین سال متوالی عنوان دومی لیگ برتر را کسب کرد. به فاصله اندکی جعفری برای حضور در انتخابات شورای اسلامی شهر تبریز، از مدیریت باشگاه تراکتورسازی استعفا داد و زینی‌زاده قائم مقام باشگاه جانشین وی شد.

حمید زینی‌زاده(۹۳-۱۳۹۲)

زینی‌زاده ابتدا به عنوان سرپرست و سپس مدیرعامل باشگاه تراکتورسازی انتخاب شد. وی در فصل نقل و انتقالات با جذب دو چهره شاخص به نام علی کریمی و کریم انصاری‌فرد موفق نشان داد. هدایت تراکتورسازی نیز به مجید جلالی سپرده شد. تراکتورسازی در آغاز دور برگشت

صدرنشین لیگ برتر شد، اما ناکامی این تیم در بازی‌های بعدی، سردی روابط جلالی و زینی‌زاده را به دنبال داشت و زینی‌زاده چندین بار به جلالی اولتیماتوم داد. در نهایت جلالی از سمت خود استعفا داد و زینی‌زاده هم موافقت کرد. هیئت مدیره باشگاه تراکتورسازی پیش از ترک جلالی از تبریز، وی را به جلسه خود دعوت کرد و جلالی به برنامه‌های خود در باشگاه اشاره کرد. خروجی جلسه مخالفت با استعفای جلالی و پیشنهاد تمدید قرارداد ۵ ساله با وی بود. زینی‌زاده که از تصمیم هیئت مدیره شوکه شده بود، از سمت خود استعفا داد.

جمشید نظمی(۹۳-۱۳۹۲)

جمشید نظمی در سال ۱۳۷۳ رئیس هیئت فوتبال استان بود و یک بار نیز در انتخابات هیئت فوتبال برابر دبیر سابق خود ششگلانی نتیجه را واگذار کرده بود.

تراکتورسازی با چهار پیروزی قهرمان جام حذفی شد تا اولین قهرمانی فوتبال تراکتورسازی در ایران رقم خورد در حالی که دو برد با جلالی به دست آمده بود. تراکتورسازی با تونی در لیگ برتر و باشگاه‌های آسیا ناکام بوده و تونی نتوانست در این رقابت‌ها موفق عمل کند.

در فصل بعدی نظمی با رسول خطیبی به توافق رسیده و هدایت تیم خود را به وی سپرد. تراکتورسازی با نظمی و خطیبی به صدر جدول رسیده و هشت هفته صدرنشین لیگ برتر بود که برای تراکتورسازی بی‌سابقه بود. اما اختلافات نظمی با هیئت مدیره باشگاه تراکتورسازی سبب استعفای وی شد تا عمر مدیریتی وی نیز مانند زینی‌زاده کمتر از یک سال باشد.

سعید عباسی(۹۵-۱۳۹۳)

قائم مقام باشگاه تراکتورسازی بعد از استعفای نظمی به عنوان سرپرست باشگاه تراکتورسازی انتخاب شد و بعد از مدت کوتاهی رسما حکم مدیر عاملی باشگاه تراکتورسازی به نام وی خورد تا وی هفدهمین مدیرعامل باشگاه تراکتورسازی شود.

با اینکه تیم تراکتورسازی در تبریز تمرین می کرد، اما تصمیمات کلیدی باشگاه در دفتر

این باشگاه در تهران گرفته می شد. منتقدان عباسی ادعا می کردند که وی کمتر در تبریز حاضر شده و از تهران تیم را مدیریت می‌کند. یکی دیگر از انتقادها به وی عدم ارتباط با رسانه‌ها بود که سردار کریمیان رییس هیات مدیره باشگاه تراکتورسازی این مورد را تایید کرده و از وی خواسته بود که با رسانه‌ها تعامل بیشتری داشته باشد.

در تنها کنفرانس خبری برگزار شده از سوی عباسی رکوردی در فوتبال ایران ثبت شد و مدیر باشگاه تراکتورسازی در کنفرانس خبری که بیش از هفت ساعت طول کشید و در مورد عملکرد خود و وضعیت باشگاه تراکتورسازی صحبت کرده که بیشتر زمان این کنفرانس به اتفاقات بازی تراکتورسازی با نفت تهران اختصاص داشت.

مصطفی آجرلو(۱۳۹۵)

آجرلو قبل از نظمی و عباسی هم گزینه مدیریت باشگاه تراکتورسازی بود، اما در نهایت با تاخیر دو ساله به این سمت منصوب شد.

وی یک دور کاملا موفق مدیریتی در باشگاه پاس تهران را دارد و در مقابل یک دوره ناموفق هم در باشگاه استیل آذین طی کرده است.

وی در باشگاه پاس تهران علاوه بر موفقیت های ورزشی، در بخش سخت افزاری نیز عملکرد قابل توجهی داشته است.
وی یک مدیر کاملا ورزشی محسوب می شود که در متن فوتبال قرار داشته و ماه گذشته سخت ترین رقیب تاج در انتخابات ریاست فدراسیون فوتبال بود که موفق نشد اکثریت آرای حاضران در مجمع فوتبال کشور را کسب کند.
حالا آجرلو به عنوان هجدهمین مدیر باشگاه تراکتورسازی می خواهد این باشگاه قدیمی را به آرزوی دیرینه اش که همان قهرمانی در ایران است، برساند. افتخاری که خود در باشگاه پاس تهران تجربه کرده بود.
گزارش از فرهاد فرهادپور