ماشین سازی و بازیکنانی با اهداف گمشده

خیلی دلمان سوخت برای غنچه های امیدی که هر هفته پیش از بازیها باز می شوند و پس از بازی، گل نشده پر پر می گردند. دلمان برای این تیم ریشه دار استانمان می سوزد که چنین در گردابی خودساخته گرفتار شده است.

فوتبال را می شناسیم و می دانیم که شکست یک سوی انکار نشدنی آن است. قواعد نانوشته بسیار ظالمانه آن را نیز تجربه کرده ایم. اما ملزومات موفقیت در این رشته باشکوه اما بی رحم را نیز به نیکی آموخته ایم. تقریبا هیچ کسی منکر لزوم مدیریت قدرتمند، اهداف خرد و کلان تعریف شده، کادر فنی باسواد و منطبق بر این اهداف و بازیکنان خوب و باتعصب برای موفقیت یک تیم نیست.

اما ماشین سازی کدامین گزینه را ندارد که چنین بی رمق و کم زور بازی می کند؟ به عنوان یک تماشاگر فوتبال نه قصد داریم، نه می توانیم و نه اجازه داریم که در مورد مسائل پشت پرده باشگاه حرف بزنیم چون یک طرفه و شاید ناآگاهانه باشد. پس قضاوت در باب مدیریت و اهداف را به خود آنها و وجدان عمومی می سپاریم. اما هم رسول خطیبی، این فرزند پرافتخار تبریز را می شناسیم و هم فرهاد کاظمی این مربی با کارنامه درخشان را.

رسول را با نسلی از جوانانی که به فوتبال کشور معرفی کرده است، با صعود چندباره به لیگ برتر، و خاطرات تلخ و شیرینش در تراکتور سازی در اذهان خود داریم و فرهاد کاظمی را با قهرمانی با سپاهان و با حفظ چندین تیم نا امید در لیگ برتر. هردو آنقدر پر پشتوانه هستند که لیاقت مربیگری تیمی چون ماشین سازی را داشته باشند.

آیا مشکل از بازیکنان است . مگر اکثر آنها با سلام وصلوات و با هزاران امید خریداری نشدند؟ تیموریان، صادقیان، کامدار، نریمان جهان، علی عسگر، زاهدی و … . پس چه بر سر تیم آمده است که بجز یکی دو نفر استثناء، هیچ کدام درصدی از دوران اوج خود را به نمایش نمی گذارند؟

آری، دلمان سوخت. هفته پیش وقتی ماشین سازی از تیم همشهری امتیاز گرفت به خاطر تراکتورسازی ناراحت شدیم اما به ماشین سازی ، به غیرت، روحیه جوانمردی و حلال بودن پولی که می گیرند افتخار کردیم، چون دیدیم قرار نیست به خاطر همشهری ، روح فوتبال را که با جوانمردی عجین شده است ذبح کنیم.

لحظه لحظه مبارزه دو تیم، حتی صحنه های پر تنش بازی را با افتخار و با قلوبی اندوهگین اما خشنود تماشا کردیم اما کاش:

کاش همان عرق و تعصبی که در مقابل تراکتور به حق از ماشین سازی نمایش داده شد ، در مقابل دیگر تیم ها هم دیده شود. کاش بازیکنی که در مقابل تراکتور سازی چنان خودش را به آب و آتش می زند که انگار در فینال جام جهانی برای جام می جنگد در برابر دیگر تیم ها هم چنان پرعطش و جنگجویانه بازی می کرد. کاش بازیکنی که در نیم فصل به تیم آمده است بعد از بازی با تراکتور، مساوی کسب شده را کادوپیچی شده به پرسپولیس تقدیم نمی کرد و از آرزویش برای بقاء ماشین می گفت نه از لحظه شماریش برای قهرمانی پرسپولیس.

کاش همان مدیریتی که بنا نداریم در موردش حرف بزنیم به بازیکنان این حس واحد را القاء کند که هدف ماشین سازی، بقاء ماشین سازی در لیگ برتر است، نه گرفتن امتیاز از استقلال برای پرسپولیس و تراکتور و یا گرفتن امتیاز از تراکتور برای پرسپولیس و استقلال.

دریغا که تیم قدیمی و پرطرفدار ماشین سازی خود دارای هویت است ونباید به دنبال کشف هویت آن در خوش خدمتی به باشگاه های دیگر بود.

رضا عالش زاده- علاقمند بسیار عادی فوتبال