تراکتور را دوباره تعریف کنیم

راه ملی پوش شدن فوتبال ایران تنها از ورزشگاه آزادی نمی گذرد و اسم ها دیگر به تنهایی برای قهرمان شدن کافی نیستند.

مرتضی فنونی زاده دفاع مقتدر سالهای دور پرسپولیس خاطره ای در مورد سالهای قهرمانی این تیم با علی پروین ذکر می کرد بدین مضمون که در آن سالها چون زمین تمرین مناسب چندانی وود نداشت، علی پروین بعضی از روزها با آنها کار تاکتیکی چندانی نمی کرد و فقط به دواندن در تپه های داوودیه اکتفا می کرد با این برهان که اعضای این تیم همگی ملی پوش هستند و بدون تمرین هم می توانند براحتی قهرمان لیگ شوند و البته خیلی سالها چنین هم میشد….

اما آن سالها گذشت…

دیگر فوتبال ایران بر مدار سوگلی های آبی و قرمزش نمی چرخد، قهرمانی هایش فقط در پایتخت جشن گرفته نمی شوند، راه ملی پوش شدنش تنها از ورزشگاه آزادی نمی گذرد و اسم ها دیگر به تنهایی برای قهرمان شدن کافی نیستند.

امروز، قرمز های دیگری از جنس تراکتور و فولاد و زردهایی از جنس سپاهان و نفت شور نوینی در آسمان لیگ ایران انداخته اند و با قهرمانی های خود پایتخت های فوتبالی جدیدی تعریف کرده اند. امروز به جای اسم های بسیار بزرگ اما ساقهایی بسیار سنگین، جوانهایی کم نان و نشان اما ساقهایی بسیار سبک و پرانگیزه فوتبال را به جایی رسانده اند که دیگر مدیریت ریش سفیدانه و مربیگری تپه داوودی راه گشا نیست…

فوتبال امروز صنعتی است پیچیده ، تجارتی است پر رمز و راز و نبردی است که به قول کنی دالگلیش اسطوره فوتبال انگلیس، مسئله مرگ و زندگی نیست بلکه چیزی فراتر از آن است.

اما این صنعت بی رحم و این تجارت میلیاردی مانند هر کار کلان دیگری الفباء بسیار ساده ای دارد:

هدف: تیمی مانند تراکتورسازی آذربایجان با این خیل عظیم طرفداران تیفوسی چه هدف کوتاه مدت و بلند مدتی دارد؟ خدمت به فوتبال منطقه با کشف استعداد و بازیکن سازی؟ حضور در رتبه های بالای لیگ برتر ؟ قهرمانی در ایران؟ قهرمانی در آسیا؟

بنظر می رسد چیزی که در عمل خود را نشان می دهد گزینه دوم باشد، چرا که این باشگاه مردمی بزرگ بازیکن خری می کند نه بازیکن سازی، هنوز به این باور که می تواند قهرمان لیگ شود نرسیده است و در آسیا هم هنوز به حضور در دوره مقدماتی دلخوش کرده است.

ثبات: نقش ثبات مدیریت در پیشبرد اهداف هر مجموه ای غیر قابل انکار است . با اندک نگاهی به تعدد مدیرات تراکتور در سال های اخیر مشخص می شود که این تیم چقدر از این خلاء ضربه خورده است. راستی اگر مدیران عزل شده کارآمد نبودند چرا با سلام و صلوات به کار گمارده شدند و هیچ کدام در لحظه تودیع لازم ندیدند گزارشی را به گوش وجدان عمومی برسانند. تا کی قرار است تراکتور سازی پله ترقی مدیران باشد نه میدان استفاده از تجارب آنها؟

زیرساختار: تنها تصور فرمایید پولی که به پای بازیکنان بی خاصیت خارجی و حق دلالی آنها و بازیکنان پیر ایرانی که آخرین بازی خوب آنها چنان خاطره ای دور است هدر می رود صرف زیر ساختارهای این باشگاه شود، چه کارهای ماندگاری میتوان در حق این مردم و این خطه اولین ها کرد؟

مربیگری: متوسط جهانی برای یک مربی برای پیاده سازی ایده ها و کسب قهرمانی لیگ های مختلف به شرط وجود دیگر عاصر لازم، سه سال عنوان شده است. در سالهای اخیر کدام مربی در تراکتورسازی از این فرجه برخوردار بوده است؟

بازیکنان: با بررسی اجمالی تاریخچه لیگ برتر مشخص می شود که تیم های قهرمان همگی جوان، پرانگیزه ، کم ادعا و البته بااستعداد بوده اند و دیگر هیچ تیمی سرمایه باشگاه را به پای بازیکنان پیر بی نشاط نمی سوزاند. استقلال دوران قلعه نویی با جوان های ان سالها، فولاد با جوانان کم ادعا، و سپاهان با بازیکنان کم سن و سال اما تشنه موفقیت مثالهای موفقی از تیم های هستند که با تیمی جوان قهرمان ایران شدند. کدام تراکتور سالهای اخیر در این اشل تعریف می شود؟

رضا عالش زاده – علاقمند بسیار عادی فوتبال