کودک تا چه زمانی می تواند در اتاق والدین بخوابد؟

متخصصان اکید توصیه می کنند به منظور جلوگیری از سندروم ناگهانی مرگ، کودک حداقل تا یک سالگی باید در اتاق والدین بخوابد.

 از حدود بیست سال پیش بسیاری از پزشکان بخصوص متخصصان روان شناسی و متخصصان کودکان و نوزادان اهمیت خوابیدن نوزاد و کودک در کنار و اتاق والدین را مطرح کردند. ولی این که چگونه و تا چه زمانی باید کودک با پدر و مادرش هم اتاقی باشد مساله ای است که بسیاری از والدین اطلاع دقیقی از آن ندارند و به آن مقاومت نشان می دهند. SIDS یا سندروم مرگ ناگهانی نوزاد چیست؟ SIDS که مخفف sudden unexpected infant death به معنای مرگ ناگهانی و بدون علت کودکان است که بیشتر در روزها و ماه های اول امکان وقوع دارد. بالا آوردن یا دست و پا زدن بچه که ممکن است روانداز روی صورتش بیفتد یا برگشتن و عدم توانایی در بلند کردن سر از جمله علت های بروز مرگ ناگهانی نوزادان است. نوزاد در چند روز اول زندگی و کودک در طی چند ماه اول زندگی اش ممکن است دچار بیماری هایی باشد که هنوز خود را نشان نداده است. بیماری هایی که هنوز زمان ظهور پیدا نکرده اند و ممکن است باعث مرگ نوزاد شوند. گاهی نیز نقص مادرزادی در نوزاد مانع از درست خوابیدن او می شود که در این صورت والدین باید آموزش های لازم را ببینند. نحوه خوابیدن نوزاد هم مهم است. اهمیت خوابیدن نوزاد در اتاق والدین از سال ۱۹۹۰ میلادی که مرگ بسیاری از نوزادان در نتیجه سندروم مرگ ناگهانی نوزادان افزایش پیدا کرد، توجه به سلامت خواب نوزاد اهمیت ویژه ای پیدا کرده است. در این مورد مطلبی کامل در نت نوشت داریم به نام  خوابیدن نوزاد کنار مادر تا یک سالگی که توصیه می کنیم حتما آن را مطالعه کنید. پیش از این تصور می شد که خوابیدن نوزاد در اتاق والدین فقط این حسن را دارد که دوباره به راحتی به خواب می رود. در حالی که یافته های امروز نشان می دهد خوابیدن نوزاد در اتاق والدین مراقبت هر چه بیشتر از نوزاد کوچک و بی دفاع را به دنبال دارد و مانع از مرگ آن ها می شود. در ایالات متحده آمریکا همین سه سال پیش حدود ۳۷۰۰ نوزاد فوت کردند که از این تعداد ۱۶۰۰ بدون سابقه بیماری و فقط در نتیجه مرگ ناگهانی رخ داده بود. به همین دلیل در سال ۲۰۱۶ آکادمی متخصصان کودکان و نوزادان راهنمای خوابیدن نوزادان را با اضافه کردن این مهم که نوزاد باید در اتاق والدین بخوابد بازبینی و منتشر کرد. اگر بخواهیم دقیق تر بگوییم نوزاد محل خواب خود را دارد و در رختخواب والدین و در کنار آن ها نمی خوابد. ولی باید در اتاق والدین باشد. در این گزارش تاکید شده بود حداقل شش ماه و حداکثر تا یک سالی باید کودک در اتاق خواب والدینش بخوابد. وقتی نوزاد و کودک تا یک سالی در اتاق والدینش بخوابد، امکان چک کردن او در طول شب وجود دارد و ارتباط عاطفی بهتری با او برقرار می شود. از طرف دیگر هم مادر و هم کودک احساس امنیت بیشتری دارند. مسلما هر گونه تنفس غیرعادی یا غلت زدن به وسیله والدین مشاهده و سریعا به آن رسیدگی می شود. گاهی خود نوزاد و کودک نیز با گریه کردن ناراحتی خود را اعلام می کنند. وقتی کودک در اتاق دیگری خوابیده باشد امکان توجه والدین به او خیلی ضعیف می شود. بهداشت خواب کودک در اتاق والدین متخصصان تاکید می کنند که محل خواب کودک باید ایمن و راحت باشد. در کنار او عروسک یا بالش یا ملحفه اضافه نباشد. کودک حتما باید در محل خودش بخوابد. بسیاری از والدین نگران این مساله هستند که خوابیدن کودک در اتاق خواب آنها بعد از یک سالگی خوابیدن کودک را در اتاق خواب خودش مشکل دار می کند. ولی برای این دسته از والدین هم باید بگوییم راهکاری برای حل این مشکل وجود دارد. اتاق باید ساکت و تاریک باشد تا او از خواب بیدار نشود. بین محل خواب کودک و والدین می توان با پرده یا پاراوان یا هر نوع جدا کننده ای علاوه بر امکان شنیدن صدای نوزاد و کودک و سر زدن به او در طول شب فراهم باشد. با ایجاد این فضای خصوصی بعدها با جدا کردنش در اتاق خواب خودش دچار مشکل نمی شوید. با این جدا کننده برای ارتباطات خصوصی والدین نیز مشکلی بوجود نمی آید. حتی می توان از اتاق هایی که در کنار یکدیگر است و با یک در از هم جدا می شود استفاده کرد. در این صورت با باز گذاشتن در بین دو اتاق در عین این که کودک در اتاق خود است والدین صدای او را می شنوند و شب می توانند به او سر بزنند. تا چه زمانی فرزند می تواند در اتاق والدین بخوابد؟ دکتر ایان ام پل از بیمارستان کودکان پنسیلوانیا طی مقاله ای که در نشریه متخصصان کودکان و نوجوانان به چاپ رسید توصیه می کند کودک حتی تا ۲/۵ سالگی می تواند در رختخواب جداگانه ای در اتاق والدین خود بخوابد. ولی در صورتی که والدین نگران مشکل جدا کردن او هستند حداقل باید تا ۴ ماهگی او را در اتاق خواب خود بخوابانند. او تاکید می کند که رختخواب کودک باید جدا باشد و به هیچ وجه والدین او را کنار خود نخوابانند. دکتر پل که تحقیقات متعددی در این باره انجام داده است در این باره می گوید: «تحقیقات را تا سن ۴ ماهگی مورد بررسی قرار دادم. کودک در فضایی جداگانه بدون تکان دادن در ننو در اتاق والدین می خوابید. در واقع والدین هنگام خوابش او را در محل خواب قرار می دهند و دیگر بجز چک کردن او کار دیگری نیاز نیست انجام بدهند. تا این سن دیگر نه خطر مرگی وجود دارد و نه مشکل جدا کردن کودک از والدین. تا شش ماهگی حتی برای مادر خوابیدن کودک در اتاق خواب خودش این مزیت را دارد که برای شیردهی هم کمتر دچار مشکل می شود. به این ترتیب می توان در شش ماهگی که کودک دیگر نیازی به شیر شبانه از ساعت ۱۲ شب تا ۶ صبح ندارد، اتاق خواب او را جدا کرد. هر چند تاکید من با بودن کودک در اتاق والدین حداقل تا یک سالگی ولی در فضای خواب جداگانه است. در تخت خواب کودک که معمولا دارای حصارهای نرده مانند بلند است هیچ نوع عروسک، ملحفه یا پتوی اضافه، کوسن نباید وجود داشته باشد. به هیچ وجه نباید کودک را روی رختخواب های آبی خوابانید. تخت باید سفت باشد. بچه باید در محلی بخوابد که به محض بیدار شدن یا کوچکترین واکنش بتواند والدین را بیدار کند. » دکتر پل و متخصصان کودکی مثل دکتر گود استین Dr. Goodstein تا آن جا والدین را یاری می کنند که از طریق ایمیل با والدین در ارتباطند تا جزییات خواب، نحوه خوابیدن و زمان جدا کردن اتاق بین پزشک و والدین بهتر انجام گیرد. آن ها می گویند کار ما کمک به نگهداری بهتر کودکان است. حمایت از خانواده ها و تصمیم گیری های آن ها برای سلامت روحی روانی فرزند نیز از وظایف ما است که نباید در آن کوتاهی کنیم. تندرست