نق زدن بلدیه چی سابق به زمین و زمان/ آیا هدف وسیله را توجیه می کند؟

توجه به این موضوع بخصوص در سالی که از سوی مقام معظم رهبری به نام سال همدلی و همزبانی دولت و مردم نامگزاری شده است نمود دو چندان پیدا دارد.
با این حال در برهه های مختلف، بودند سیاسیون و یا افرادی که عزم رسیدن به مقام ها و منصب های سیاسی در سر می پروراندند و با زیرپا نهادن اخلاق و قربانی کردن آن در زیر پای سیاست سعی در رسیدن به این هدف را داشته اند.
انتخابات مجلس شورای اسلامی نزدیک است و ضرورت رعایت اخلاق اسلامی بخصوص در بین کاندیداهای این انتخابات بسیار ضروری تر می نماید.
در میان کاندیداهایی که قصد دارند با رای و نظر مردم تبریز بر کرسی سبز بهارستان تکیه زنند دو سه نام بیشتر از بقیه نام ها به چشم می خورد که این تمایز بیش از هر چیزی منبعث از فعالیت های تبلیغی این افراد از یک سال گذشته می باشد.
تشکیل ستادهای مختلف، ایجاد پایگاههای خبری رنگ وارنگ، اظهار فضل و ارائه نظرهای عجیب و غریب در تمامی زمینه ها، حضور فعال در شبکه های اجتماعی، حضور در مراسمات مذهبی و مجالس ختم و… از شیوه های صدر نشینی این افراد در خبر بوده است.
شواهد نشان می دهد بلدیه چی سابق تبریز نیز که از شکست خوردگان انتخابات مجلس هفتم از حوزه انتخابیه تبریز بوده است، از یکی دو سال گذشته و با پایان عمر مدیریتی خود در سمت شهرداری تبریز عزم خود را برای نشستن بر صندلی های بهارستان جزم کرده است.
بررسی فعالیت های رسانه ای این کاندیدا در رپارتاژهای خبری با هفته نامه ها و سایت های خبری از یک سو و فعالیت های گسترده فیس بوکی و اینستاگرامی اش، آشکارا خط تبلیغاتی زودهنگام  برای رسیدن به مجلس از طرف وی را ترسیم می کند.
ایشان که از ادامه فعالیت در شهرداری تبریز با روی کار آمدن شورای جدید باز مانده بود در حالی عزم رسیدن به نهاد قانون گزاری کشور را دارد که برخی نق زنی ها و نوع نگاهش به مسائل مدیریتی نقض غرضی را با دیدگاههایش به نمایش می گذارد.
شهردار سابق تبریز در یکی از مصاحبه هایش با انتقاد از سابقه صنعتی و بازرگانی نجفی شهردار فعلی شهر می گوید: ” بالاخره مدیریت و سابقه و تحصیلات او به شهرداری نمی خورد همان طور که اگر به من می گفتند برو به جای آقای نجفی رئیس سازمان صنایع بشو، من قبول نمیکردم چون تحصیلات من به آن مدیریت نمی خورد.”

ایشان بیش از هر کس دیگری می داند که موضوع شهرداری یک شهر یک سمت مدیریتی است. شهرداری ها که در قانون ۵۵ وظیفه دارندو در عمل ۲۰۰ وظیفه مختلف در شهر انجام می دهند طبیعتا نمی توان فردی با این همه تخصص در زمینه های حوزه حمل و نقل، عمران، شهرسازی، خدماتی، فرهنگی و ..  را پیدا کرد و شهرداری تنها شهرسازی نیست.
البته جای تاسف است ایشان ۸ سال بر مسندی تکیه زده بودند که شناختی از جایگاه مدیریتی آن نداشته اند.
با توجه به این گفته و منطق وی و مدارک تحصیلی آقای نوین که به برنامه ریزی شهری و مدیریت اجرایی مربوط می شود حال این سوال پیش می آید که چرا ایشان به عنوان فردی اجرایی پای در عرصه ای گذاشته است که در تخصص وی نیست چرا وی بدون داشتن دیدی کلان هم اکنون با بداهه فرمایشات بی مستدل هنوز به مجلس نرفته می خواهد کار دست خودش بدهد.
ایشان  با بینش کم در خصوص مسائل قانون گذاری و نظارتی پای در عرصه رسیدن به مقام نمایندگی مردم در نهاد قانونگذاری کشور را دارد. مگر نه این است که ایشان به تخصص و دانش اعتقاد دارند. آیا ایشان جز اینکه یک فرد اجرایی بوده است سابقه مدیریتی راهبردی موفقی نیز داشته است؟
چرا باید اکنون بلدیه چی سابق تبریز که در دوران شهرداری خود بیشترین حمایت را از طرف رئیس شورای فعلی شهر تبریز دیده  است با یک شیوه تامل بر انگیز ، غیر اخلاقی و قابل پیگیری حقوقی، رای شهرام دبیری در دوره سوم و چهارم را زیر سوال ببرد؟ او گفته است: ” به نظر من چنین رای بالایی را نمی توان از راه صحیح کسب کرد. اما به چه راه وشیوه من نمی دانم . چون سند هم ندارم و هرچی حرف بزنم چون براساس شنیده هاست بیهوده است. چه طور کسی می تواند ۱۱۵ هزار رای بیاورد و یک سردار ۲۵ هزار . یک مقدار امروز آلودگی عرصه انتخابات را همه می دانند.”
ذکر این نکته نیز خالی از لطف نیست که انتقادات وی از نمایندگان فعلی تبریز بیشتر از اینکه انتقادات به نوع عملکرد و یا فعالیت این نمایندگان بوده باشد سخنانی از نوع بگم بگم و ادبیات خاص دوره گذشته می باشد که هنوز از خاطر مردم برون نرفته است.
این نکته را نباید فراموش کنیم که نمایندگان شهر در شورای شهر، مجلس شورای اسلامی را همین مردم انتخاب کرده اند و کاندیداهایی نظیر بلدیه چی سابق تبریز نیز برای پوشیدن ردای وکالت از همین مردم رای بگیرند و این نوع ادبیات و حمله بی منطق به زمین و زمان، نماینده شورا و مجلس و وزیر و وکیل توهین به شعور مردم و انتخاب کننده گان می باشد.
در پایان تمامی کاندیداهای محترم انتخابات مجلس شورای اسلامی باید این نکته را فراموش ننمایند که از دیدگاه امام علی علیه‏السلام یگانه راه پیشرفت و سعادت انسان‏ها در زندگی سیاسی این است که باید مولفه‏ها و آموزه‏های اخلاقی را در حوزه سیاست وارد نمایند و سیاست اخلاقی را به جای سیاستهای احتمالا ماکیاولیستی جایگزین نمایند.
ابراهیم علیمردانی – کارشناس ارشد مدیریت اجرایی