آقا مجید، خودتو زمین بکوب، مثل تونی!!

نمونه بارز آن افشین قطبی است. اکنون بیش از چهار سال است که او دیگر در ایران نیست، اما همچنان حضور رسانه‌ای خود را در مطبوعات و رسانه‌های خاص ایران حفظ کرده است. علی رغم عدم موفقیتش در تیم شیمیزو، این دل شیر همچنان صفحات خالی این رسانه‌ها را پر می‌کند. شیمیزو از ۲۳ بازی ۲۹ امتیاز گرفته و در جایگاه سیزدهم قرار دارد. در کمتر از یک دقیقه آغازین بازی گل می‌خورد، ولی همچنان در صفحات برخی‌ رسانه‌ها می‌تازد.
زمانی یکی از مربیان ایرانی در وصف او چنین گفته بود: «این اشکال ما ایرانی‌هاست تا یک نفر از خارج می‌آید خیلی او را می‌پسندیم، مخصوصا یکی که فارسی و انگلیسی را با هم قاطی کنه میگیم از این آدم صادق‌تر دیگه نیست!…»
اما در تبریز وضعیت به گونه‌ای دیگر هم رقم می‌خورد. به زعم عده‌ای برای محبوب شدن باید خود را زمین بکوبی. در طول ۹۰ دقیقه بازی در کنار زمین بایستی و مدام داد بزنی. . .
وقتی پای منافع شخصی در میان باشد، شاخص‌های یک سرمربی خوب می‌تواند چنین معنایی به خود بگیرد. و افسوس که عده‌ای ساده دل در دام چنین خرده گیری‌هایی گرفتار می‌آیند.
البته که روند نتیجه‌گیری تراکتورسازی خوش آیند نیست، اما این امر دلیلی برای هجمه‌های بی مدرک نمی‌تواند باشد. هر سرمربی روش مدیریت خاص خود، و البته روحیات خود را دارد. تراکتورسازی وامدار هیچ سرمربی نیست. نه تونی و نه جلالی. اما این انتظار از هواداران واقعی تیم می‌رود که چه در سکوها و چه در فضای مجازی اجازه دست آویز قرار داده شدن را ندهند.
تراکتورسازی در طول هفت هفته فصل گذشته در جمع ۱۸ تیم ۳ برد، ۳ تساوی و یک شکست را در کارنامه خود داشت. این تیم با ۸ گل زده و ۷ گل خورده و ۱۲ امتیاز در جایگاه ششم بود. نشریه فوتبالیست‌ها در فصل گذشته بر طبق روال گذشته خود ضمن هشدارهای فنی به کادر فنی و مدیریت باشگاه، هواداران را به صبوری دعوت می‌کرد. تیتر “تیراختور یوخلاییب هواداری آلدادیب” در شماره ۹۵ و تیتر “بیز تلسمیریخ، آمما سن ده اویاخ اول” در شماره ۹۱ نمونه‌ای از این هشدارها و امیدواری‌ها، در عین حال دعوت به صبر هواداران بود.
اکنون نیز در همان مقطع تاریخی هستیم، با یک تفاوت.
اتفاقات اخیر در فوتبال آذربایجان و تبریز، بعلاوه رای‌هایی مبنی بر تبانی تیم‌های شهرداری تبریز و مس سونگون، اتفاقات فوتبالی سال‌های پیشین، این نیاز را به فوتبال تبریز می‌رساند که فضایی دیگر را باید تجربه کرد. زمان سعی و خطا گذشته است. کسب نتایج با صرف هزینه و اتفاقات پشت پرده جز اینکه آبروی فوتبالی را بریزد، هیچ ثمری ندارد. اگر تونی با هزینه‌ای معقول به تیم تراکتورسازی پیوست، با اضافه کردن کادر فنی بی سواد و حاشیه سازش و قالب کردن بازیکنان درجه چندم کشورش به تیم جبران مافات کرد.
اگر تونی نایب قهرمانی تراکتورسازی را تکرار کرد، به مدد هواداران، تلاش‌هایش و البته دلارهایی که از آذربایجان گرفت، بود.
حتما ما قدردان زحمات تونی و سپاسگذار نتیجه‌ای که برای تراکتورسازی آورد هستیم، ولی وامدار او نیستیم! وامدار تونی همان دلالی است که سر نوچه‌هایش سر از برخی رسانه‌ها در می‌آورند. . .
این نکته‌ای است که هواداران واقعی تراکتورسازی باید مد نظر داشته باشند.
متاسفانه، مدیریت ضعیف باشگاه تراکتورسازی اجازه حاشیه سازی را به تیم و باشگاه می‌دهد. ایجاد تیم‌های رسانه‌ای در تهران و تبریز بدون در نظر گرفتن حساسیت‌ها، استفاده از کارشناسان فوتبالی ـ با تمام احترامی که به آن‌ها قائل هستم ـ که تجربه لیگ برتری ندارند و نیز مصاحبه‌های “به دنبال نام و مطرح شدن” برخی از چهره‌های هیئت مدیره باشگاه و . . .  همه و همه می‌تواند در به حاشیه کشاندن تیم تاثیر بسزایی داشته باشد.
تراکتورسازی نه به واسطه مدیرانش، نه بازیکنانش و نه البته کادر فنی‌اش بزرگ است.
تراکتورسازی تیمی فراتر از یک باشگاه است و در دل تک ـ تک هوادارانش جای دارد. اما در عین حال نباید از واقعیت‌های زشت فوتبالی نیز غافل شد. مطرح ساختن تونی و زمین افتادن‌ها و داد و بی دادهایش، ـ و قلمداد کردن آن به معنی عشق به تراکتور یا ساز و کار فنی ـ توهین به شعور هواداران تراکتورسازی است. تراکتورسازی بدون این فیلم‌ها، ادا و اطوارها نیز موفق خواهد شد. فقط باید صبر کرد. به فوتبال پاک و بی حاشیه فکر کرد و فرصت داد تا جوانان بومی آذربایجان در کنار بازیکنان اسمی به کسب تجربه بپردازند.
فعلا به همین بسنده می‌کنیم، تا بعد.
یعقوب سالکی‌نیا – سردبیر هفته نامه فوتبالیست‌ها (شماره ۱۲۱)